knuffeluur bij Koala: een terugblik

En ondertussen is het weer donderdag maar al even geen bijzonderdag meer. Ons project bij KOALA vzw eindigde eind juni. Hopelijk enkel voor de zomer, want het was zo bijzonder om te kijken wat de kracht van verbinding kan betekenen voor ouders en kinderen die het niet altijd zo makkelijk hebben in hun dagelijkse leven.

Nu we een paar weken verder zijn, is het makkelijker om te evalueren of dit project nu zijn doel enigszins bereikte...

Ik denk terug en ik denk aan I., als we hem leren kennen een stevig peutertje die zit en rond zich kijkt naar wat er allemaal gebeurt in de groep. Hij is bij de kleinere kindjes van KOALA en is zichtbaar onder de indruk van de “grote peuters”. De maximum leeftijd in de groep is 3 jaar, dus dat groot valt al bij al nogal mee. De mama van I. is een schuchtere dame, die eveneens vanuit een hoekje, met de rug veilig tegen de muur de groep observeert... Ze neemt nog niet deel aan het gesprek, maar kijkt... een gezin met een verhaal...

Een gesprekje met mama lukt moeilijk, zo teruggetrokken is ze... I. daarentegen geniet van aandacht voor zijn persoontje. We krijgen mama en I. niet samen in interactie in het begin... We laten het en tonen samen met onze Toerako-aap aan mama hoe ze Sherborne oefeningen kan doen met I. Soms is het tonen van een oefening al ver genoeg uit de comfortzone...

Na enkele weken mogen wij alvast de oefeningen met I. doen... Hij geniet, en toont graag zijn persoonlijke sprongetjes in zijn ontwikkeling. We leren hem kennen als een manneke die weet wat hij wil. Kruipen lukt hem nog niet, maar hij wil fietsen!

Hij durft meer en meer van zijn eilandje te komen en wij stimuleren hem hierin. Mama volgt, nog altijd wat schuchter, soms neemt ze al eens deel aan het gesprek met de andere mama’s, maar nooit heel opvallend.

De tijd glijdt voort en we zijn aan onze laatste sessie. Alles voelt extra bijzonderdag die donderdag. Ik bekijk de groep vanop het plekje waar de mama van I. zo graag startte. Met mijn rug tegen de muur, waar ik iedereen goed kan zien. En vraag me af of we hier een verschil hebben kunnen betekenen?

Ik kijk naar I. en zijn mama. Hij kan ondertussen stappen en loopt rond met een veel te grote bal in zijn handjes. Hij speelt kiekeboe met zijn mama.

Mama neemt een kangoeroebal en springt luid lachend achter haar blije zoontje aan.

En ik bedenk dat deze donderdagen echt hele bijzonderdagen zijn. Natuurlijk is de mooie ontwikkeling in interactie, zoals we die onder andere bij I. en zijn mama zagen, niet enkel aan onze knuffeluurtjes te danken. Maar wat zijn we blij dat wij elke week een moment mogen aanbieden, waarbij deze kinderen de kans krijgen om hun band met hun ouders te versterken.

Hopelijk wordt er funding gevonden en kunnen we volgend jaar verder inzetten op basisveiligheid en interactie met deze fantastische groepen! Dankjewel allemaal om ons een heel jaar elke week een bijzonderdag te geven!

Myriam